Tijdens de Russische Revolutie van 1917 had ze verlof om voor haar zus Alexandra te zorgen, die aan tuberculose leed, de zussen hadden een hechte band, maar toen Anastasia hoorde dat de voormalige tsaristische familie in Tsarskoje Selo onder huisarrest was geplaatst, keerde ze op eigen gelegenheid naar hen terug ookal maakte ze zich zorgen over haar eigen familie. Volgens haar collega Sophie Buxhoeveden verkeerde Anastasia Hendrikova in een opgewonden en suïcidale toestand: ze was ervan overtuigd dat ze in levensgevaar verkeerde, maar verwelkomde de dood omdat ze de interesse in het leven had verloren.
“Hendrikova was zich ervan bewust dat ze de dood naderde, dus ze was niet langer bang”, schreef Buxhoeveden in haar memoires.
‘Ze was heel mooi en zag er jonger uit dan haar achtentwintig jaar, maar ze verwelkomde de gedachte aan de dood, omdat ze het leven moe was en zo afstandelijk was van aardse dingen.’
Anastasia Hendrikova werd door de bolsjewieken met geweld gescheiden van de Romanov-familie in Jekaterinenburg en een paar maanden gevangen gezet in Perm.